احاطه شدن ميان دو چيز

احاطه شدن ميان دو چيز سرنوشت محتوم همه ما است. آن زن مشهدی است. آن جا كه بوده هر صبح رويش را سمت گنبد می كرده و می گفته السلام عليك يا علی ابن موسی الرضا. آن زن فكر می كند مسيحيت تحريف شده و مسيحی ها نجس اند. آن زن مشهدی حالا كه در انگليس است هر صبح رويش را سمت كليسای جامع شهر مي كند و می گويد السلام عليك يا عيسی نبی الله

آن مرد ايرانی ترك است. آن مرد ايرانی كار می كند. برای آن كه در اين مملكت كار كند چه سختی ها كه نكشيده. در دادگاه گفته كه مسيحی است. اما دادگاه به او پناهندگی نداده است. خودش می گويد هنوز مسيحی نشده اما به آن فكر می كند. مشكل اش آن است كه نمی فهمد مسيح چگونه می تواند پسر خدا باشد در حالی كه يك عمر به او گفته اند خدا يكی است. منتهای سادگی است آن مرد ترك و كار می كند. گاه می گويد مسيح خداوند ما. دادگاه او را رد كرده چون نمی دانسته مسيح كجا متولد شده است. گاه كه شوخی می كند می گويد مسيح كشك است و گاه كه جدی است می گويد اين خواست خدا بود كه من جواب منفی بگيرم تا مومن واقعی شوم. مرد ترك كار می كند و لابلای كار تكه كلامش اين است : به ولای علی

آن پيرمرد مومن انگليسی مسيحی است. او خوشحال است كه نوه اش يك بار پيش رويش گفته پدر بزرگ به زودی پيش مسيح می رود. هر چند پدر و مادر بچه از اين حرف خوششان نيامده است. پيرمرد فكر می كند لطف مسيح شامل حال همه مردم است، حتا آن ها كه مسيحی نيستند. آن ها مسيحيانی هستند كه خود نمی دانند. احاطه شدن ميان دو چيز سرنوشت محتوم همه ما است.ح.ش